Στιγμές

*Όταν την ώρα που χαϊδεύεις το κατοικίδιο σου, το παίρνει ο ύπνος

*Όταν βλέπεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο να χαμογελάει

*Όταν συνειδητοποιείς ότι η τελειωμένη μπαταρία είναι πάνω στο γραφείο σου εδώ και μήνες και δεν σου πάει η καρδιά να την πετάξεις

*Όταν ξυπνάς και σκέφτεσαι πόσο όμορφο ήταν το όνειρο που είδες στον ύπνο σου

*Όταν κρατάτε χέρια με κάποιον που νοιάζεσαι

*Όταν βλέπεις την πανσέληνο

*Όταν ξυπνάς το βράδυ και συνιδητοποιείς ότι έχεις ακόμη λίγες ώρες ύπνου

*Όταν γελάς τόσο που πονάει το στομάχι σου

*Όταν είσαι ξαπλωμένος και ακούς τον ήχο της βροχής

*Όταν νιώθεις deja vu

Ήταν απλά ένα όνειρο

Η καταιγίδα ήρθε ξαφνικά καθώς ταξιδεύαμε στο πέλαγος. Δεν υπήρχαν σύννεφα στον ουρανό, πως να το ξέραμε?  Όλα γύρω μας σκοτείνιασαν, γραπωθήκαμε από ότι βρήκαμε μπροστά μας. Δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι συμβαίνει. Το μαύρο νέφος είχε καλύψει και την τελευταία ηλιαχτίδα. Μετά από ώρες σύγχυσης  το κύμα με ξέβρασε σε μια ερημική παραλία. Κάθισα και αγνάντεψα το περιβάλλον γύρω μου. Παντού υπήρχε έρημος. Χάζεψα για λίγο στο άπειρο. Μέτα ξάπλωσα δίπλα από έναν μεγάλο βράχο. Η νύχτα έμοιαζε ατελείωτη..

Ξεκινήσαμε να διασχίσουμε την απέραντη έρημο, ψάχνοντας κάτι άλλο από άμμο και βράχια, κάτι διαφορετικό. Μετά από πολλά βαριά βήματα το βλέμμα μου αντίκρισε μία πανέμορφη όαση. Έτριβα τα μάτια μου.  Ήταν τόσο μαγική, το νερό της καταγάλανο, το γρασίδι καταπράσινο και μέσα στην ηρεμία μου ένιωσα τον ήχο της αγαπημένης μου μελωδίας  να ακούγεται στον αιθέρα. Δεν πέρασε πολλή ώρα και ξεπροβάλει από τον ορίζοντα μια γνώριμη φιγούρα. Ένας μοναχικός καβαλάρης επέστρεφε σπίτι του, και μας πρότεινε να μας πάρει μαζί του στην πόλη όπου θα μας περίμενε ζεστό φαγητό και ένα ποτήρι κρασί.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα στο κελάηδημα ενός περαστικού πουλιού. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα το απέραντο πέλαγος.  Ήταν απλά ένα όνειρο..

Ουδέν σχόλιο..

Έπεσε κατηγορία η τοπική ομάδα της πόλης? Ας βγούμε να βάλουμε φωτιά και να σπάσουμε τα πάντα! Τι πιο λογικό?



Ότι πάτημα βρεθεί...

Νεκρανάσταση!!

Έχοντας αφήσει το μπλογκ να πεθάνει, κάνω το μεγάλο κάμπακ.

Δεν είμαι κανένας άλλος από τον παπάρα που έγραψε ένα κείμενο υπερπαραγωγή για τους ναρκομανείς στο κέντρο.
Για να δείξω την καλή θέληση για ένα νέο ξεκίνημα, τις επόμενες μέρες (και όταν λέω επόμενες μέρες, εννοώ επόμενες βδομάδες, επόμενους μήνες ή ακόμα και επόμενα χρόνια), θα αλλάξω το ντιζάιν και θα βγάλω επιτέλους αυτό το καταραμμένο κομμάτι που ακούω κάθε φορά που μπαίνω στην ιστοσελίδα. Ελπίζω ότι θα μπορέσω να βρω έναν κώδικα που θα βάζει τυχαία ένα κομμάτι από κάποια συλλογή κάθε φορά, έτσι ώστε να μην είναι τόσο βαρετό και επαναλαμβανόμενο.

Τα άρθρα, τουλάχιστον για όσα γράφει ο συγγραφέας αυτού του κειμένου, θα γίνουν πολυμεσικά, θα βάζω ψυχαγωγικές εικόνες για να χαιρόμεθα όλοι κλπ κλπ. Το άρθρο αυτό, δεν έχει κανένα νόημα, αφού θα το δουν, εκτός απ' τους διαχειριστές της ιστοσελίδας, χμμ, για να σκεφτώ, ΜΗΔΕΝ ΑΤΟΜΑ.

Πόλη Φάντασμα

Μετά από αρκετό καιρό, γύρισα στον Βόλο, την πόλη που μεγάλωσα, για την γιορτή του Πάσχα Ξεκουράστηκα λίγο από το ταξίδι, αλλά δεν με κρατούσε το σπίτι. Ήθελα να βγω βόλτα στην πόλη που τόσο είχα αγαπήσει και μου έλειπε. Αυτό που θα ακολουθούσε δεν το περίμενα..

Σάββατο απόγευμα, πηγαίνουμε χαλαρά για καφέ στην παραλία της πόλης. Όλως παραδόξως βρήκαμε αμέσως θέση για παρκάρισμα. Αυτό ήταν το πρώτο στοιχείο.

Αργότερα περπατήσαμε για λίγο στην παραλία πριν αποφασίσουμε που να κάτσουμε. Ο πιο πολύς κόσμος έκανε βόλτες με τα πόδια στην παραλία,και οι καφετέριες από δίπλα ήταν ψιλοάδειες. Πήγαμε σε μια από τις πιο γνωστές καφετέριες στην πόλη,Σάββατο απόγευμα,και υπήρχαν άφθονες θέσεις να διαλέξουμε για να καθήσουμε. Κάποτε ίσα ίσα θα χωρούσαμε να περάσουμε απ’ έξω τέτοια ώρα.

Κατά τις 2 το βράδυ,κάναμε μια τελευταία βόλτα στο κέντρο. Η παραλία άδεια,οι δρόμοι άδειοι,τα μαγαζιά στην ίδια μοίρα..

Είναι θλιβερό να βλέπεις τον τόπο που κάποτε ήταν γεμάτος νεολαία,να είναι τελείως έρημος το Σαββατόβραδο. Η οικονομική κρίση άρχισε να δείχνει το πρόσωπό της..